Psychologia: Obraz siebie a postrzeganie innych.

Mamy tendencję do widzenia świata z własnej perspektywy więc czyjeś działania bardziej nam doskwierają niż własne. Przyzwalamy sobie na odstępstwa od zasad, których gorliwie bronimy. Potępiamy cudze występki, podczas gdy nam zdarza się uważać je za spowodowane wyższą koniecznością. Tłumaczymy dziecku, żeby nie krzyczało, a następnie sami wydzieramy się na nie, kiedy nie reaguje na kolejne upomnienia lub prośby. Oczekujemy, że zrozumie zakaz bicia i popychania. Konsekwentnie należałoby więc powstrzymać się od karania w ten sposób, ciągnięcia nerwowo za rękę malucha lub szturchania go, kiedy nie słyszy co chcemy mu przekazać. Krótko mówiąc, traktujmy innych tak, jak chcielibyśmy by odnosili się do nas. Dajmy przykład swoim zachowaniem, jakie wartości są dla nas ważne. Poza tym, że nasze potomstwo powieli to, co zaobserwuje, dodatkowo przez własne czyny dajemy świadectwo tego, jacy jesteśmy. Jest to oczywiście niezwykle trudne potrafić spojrzeć z boku na siebie. Jak już nam się uda, to więcej wyrozumiałości będziemy mieć dla innych. Niełatwo bowiem żyć w sprzeczności i człowiek z natury dąży do wyrównania wszelkich dysonansów poznawczych. Jeżeli podejście do otoczenia kłóci się z tym, jak widzimy siebie, ludzie starają się te niezgodności wyrównać. Kiedy zależy nam na zmianie u kogoś, musimy liczyć się z koniecznością świecenia dobrym przykładem. Mamy zatem spore szanse sami pozbyć się pewnych wad, które przeszkadzają nam u pozostałych jednostek. A gdy to okaże się zbyt trudne, prawdopodobnie łagodniej zaczniemy widzieć otaczających nas równie niedoskonałych jak my ludzi. Osobiście uważam, że jak by nie patrzeć, wyjdzie na lepsze. Staniemy się tacy, jak pragniemy przyczyniając się jednocześnie do poprawy świata. Lub też przyjmiemy rzeczywistość z jej ułomnościami nie przywiązując zbytniej wagi do drobiazgów, które można zaakceptować.

Więcej artykułów na stronie: www.poradniapsychologiczna.eu